สบู่สมุนไพร สบู่สมุนไพรจากธรรมชาติ สบู่ก้อนเบนเนท

ย้อนอดีต ตามหา...แม่ของลูก

ตอนที่ 2 หนูคือลูกสาวของคุณ

ผมตกใจมาก! ที่เสียงนั้นบอกว่าเธอคือลูกสาวของผม!

“เดี๋ยวนะ! เธอเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ฉันอยู่เป็นโสดมาตลอด จะไปมีลูกตอนไหน ถ้ามีจริงฉันก็ต้องจำได้สิ!” ผมเริ่มงงกับคำพูดของดวงไฟดวงนี้

“คุณคือพ่อของหนู! ๆๆ” เสียงจากดวงไฟพูดย้ำคำเดิมหลายครั้งจนผมปวดหัว นี่ถ้าดวงไฟดวงนี้เป็นวิญญาณของเด็กหญิง ก็น่าจะเป็นเด็กที่เอาแต่ใจมากๆ  

“งั้น! เรามาคุยเรื่องนี้กันก่อนดีไหม เผื่อเธอจะจำคนผิด แต่ก่อนอื่นเธอเปลี่ยนเป็นรูปร่างคนแทนดวงไฟได้ไหม เพราะเวลาเห็นทีไร นึกว่าผีหลอกทุกที!” ผมพยายามปลอบให้ดวงไฟจอมดื้อดวงนี้อารมณ์เย็นลงและขอให้เปลี่ยนเป็นร่างอื่น

แหม! ก็ใครมันจะไปคุ้นกับการที่คุยกับลูกไฟกันล่ะ

ดวงไฟที่ลอยอยู่เงียบไปสักพักเหมือนจะเข้าใจ ไม่นานก็ค่อยๆเปลี่ยนรูปเป็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณ4-5ขวบ ผิวขาว หน้าตาน่ารัก แก้มยุ้ย ตากลมแป๋ว แถมถักเปียสองข้าง มองดูเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่น

“อ่ะ! ทีนี้พ่อจำหนูได้หรือยัง?” เด็กน้อยถามผม พร้อมมองมาด้วยดวงตาที่ใสแป๋ว

“จำไม่ได้!” ผมตอบตามความจริง เพราะผมจำไม่ได้เลยว่าเคยพบเด็กผู้หญิงคนนี้

“พ่ออ่ะ! ทำไมพ่อจำลูกสาวสุดที่รักไม่ได้ล่ะ!” เด็กน้อยทำท่างอน แล้วกอดอก สะบัดบ๊อบใส่ผม ฮึ่มม! ใครมันสอนให้เด็กทำแบบนี้กับผู้ใหญ่วะนี่

“เอาล่ะ! ก่อนเราจะคุยกันเรื่องนี้ หนูช่วยให้ลุงขยับตัวให้ได้ก่อนดีไหม เราจะได้นั่งคุยกัน” ผมพูดกับเด็กน้อยเพราะตอนนี้ผมยังยืนตัวแข็งเป็นหุ่นอยู่

“ไม่ใช่ลุง! ต้องพ่อสิ! เข้าใจมั้ย!” เด็กน้อยดุผม ที่เรียกตัวเองว่าลุงและบังคับให้ผมเรียกตัวเองว่าพ่อ

“จ้ะ! พ่อก็พ่อจ้ะ” ผมทำตามอย่างว่าง่าย แต่ในใจคิดว่าเดี๋ยวขยับได้จะจับตีซะให้เข็ดเลย เด็กอะไรเอาแต่ใจ

“ก็พ่อนั่นแหละที่สอนหนู! และก็ไม่ต้องคิดจะจับหนูตีด้วย เพราะหนูจะดื้อและร้องไม่หยุด เอาให้หูแตกกันไปเลย” เด็กน้อยพูดดักทางผม ราวกับรู้ว่าผมกำละงคิดอะไร

“เฮ้ย! รู้ได้ยังไงนี่ ว่าคิดอะไรอยู่?” ผมตกใจที่เด็กคนนี้ล่วงรู้ความคิดแถมนิสัยแบบนี้ได้มาจากผมหรือนี่!

“ก็หนูมีพลังมากกว่าพ่อไง! เรื่องง่ายๆแค่นี้ก็คิดไม่ได้! ถึงว่าทำไมไม่ได้เกิดมาสักที! มีพ่อแบบนี้นี่เอง!” เด็กน้อยทำหน้ามุ่ยพร้อมบ่นผมและนั่งลงกับพื้น

นี่ผมกำลังเจอเด็กว่าอยู่หรือวะนี่! ยัยเด็กแก่แดดเอ๊ย!

“ไหนช่วยเล่าเรื่องราวให้หน่อยได้ไหม ลุง!..เอ๊ย! พ่อ! งงไปหมดแล้ว” ผมรีบเปลี่ยนสรรพนามทันทีเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยมองตาเขียวปั๊ดกลับมา แล้วนั่งลงข้างหน้า

“ดูจากความเข้าใจที่ช้าขนาดนี้ของพ่อแล้ว สงสัยคงต้องอธิบายตั้งแต่ต้น” เด็กน้อยมองผมขึ้นลงราวกับกำลังต่อว่าด้วยภาษากาย ทำเอาผมเริ่มสะดุ้ง

“หนูชื่อ “มีน” เป็นลูกของพ่อในชาติที่แล้ว และก็ในชาติก่อนๆด้วย ที่หนูต้องมาลำบากในตอนนี้เพราะคำสาบานของพ่อที่ขอให้เราเป็นพ่อลูกกันในทุกๆชาติ” เด็กน้อยอธิบาย

“คำสาบาน! เรื่องคำสาบานมีจริงด้วยหรือนี่?”  ผมอ้าปากค้าง เพราะตกใจในเรื่องราวที่ได้ยิน

“นี่พ่อ! ร่างวิญญาณของเราทั้งสองคนพ่อก็เห็นแล้ว ทำไมถึงจะไม่เชื่อว่าคำสาบานมีจริงล่ะ?”เด็กน้อยถามกลับ เออ! มันก็จริงตามที่เด็กพูดจริงๆ แฮะ!

“แล้วเรื่องราวมันยังไงต่อ?” ผมเริ่มอยากรู้ที่มาของเด็กคนนี้

“จะยังไงต่อล่ะ! หลังจากที่พ่อสาบานไว้ หนูก็เลยต้องเกิดเป็นลูกสาวพ่อในทุกๆชาติ ยกเว้นชาตินี้! ที่พ่อหาแม่ไม่ได้แถมยังนอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่อีก” เด็กน้อยพูดแล้วทำหน้าตาผิดหวัง

“แล้วทำไมหนูถึงไม่เกิดเป็นลูกคนอื่นแทนล่ะ ง่ายจะตาย ไม่ต้องรอด้วย?” ผมอธิบายให้เด็กน้อยฟัง

“ถ้ามันทำง่ายอย่างนั้น หนูจะมาอยู่ตรงนี้หรือไง! พ่อนี่! ชอบคิดอะไรง่ายๆอยู่เรื่อย นิสัยเดิมแก้ไม่หายจริงๆ!” เด็กน้อยบ่นผมอีกรอบ

ผมเริ่มรู้สึกนิดๆว่าสงสัยเด็กคนนี้จะเป็นลูกผมชาติที่แล้วจริงๆ เพราะดูเหมือนจะเข้าใจนิสัยของผมทุกอย่าง เดี๋ยวนะ! เข้าใจนิสัยทุกอย่าง นั่นคงไม่ได้หมายความว่า ผมมีนิสัยแบบนี้ทุกชาติใช่ไหม?

“ใช่! เป็นอย่างที่พ่อคิดนั่นแหละ!” เด็กน้อยตอบเหมือนรู้ว่าผมกำลังคิดอะไร

“โถ่! นี่ฉันใช้ชีวิตแบบนี้มาทุกชาติหรือนี่! น่าสงสารตัวเองจริงๆ” ผมเริ่มสมเพชตัวเอง ที่รู้ว่าชีวิตที่ผ่านมาในชาติก่อน ก็ไม่ได้แตกต่างจากชาตินี้

นี่แหละมั้ง! ที่เขาเรียกกันว่า เสียชาติเกิด!

”มันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นทุกชาติหรอก! เพราะชีวิตของพ่อจะดีขึ้นที่หนูเกิดมา”  เด็กน้อยพูดขึ้น ทำเอาผมตกใจที่ได้ยิน

“มะ..หมายความว่าอย่างไร?”

“ก็หมายความว่าชาติก่อนๆนี้ ชีวิตของพ่อไม่ได้แย่ขนาดนี้ เพราะหนูจะมาเปลี่ยนแปลงอนาคตของพ่อให้ดีขึ้นไง!” เด็กน้อยพูดสวน แล้วทำท่าเชิดหน้าเหมือนภูมิใจในผลงานของตัวเอง จนผมอยากจะหยิกแก้มยุ้ยๆนั่นจริงๆ

“แล้วทำไมตอนที่พ่อคบอยู่กับแฟน ถึงไม่มาเกิดล่ะ! ถึงจะยังไม่ได้แต่งงาน แต่ก็น่าจะมาเกิดตอนนั้นได้นะ?” ผมเริ่มสงสัย

“ก็ชาตินี้พ่อเลือกแม่ผิดคน! หนูเลยยังไม่ได้เกิดสักที!” เด็กน้อยพูดพร้อมทำท่าโมโห

“พ่อรู้ไหม! ว่ากว่าหนูจะได้คิวเกิดจากบนสวรรค์มันยากขนาดไหน พอลงมาที่โลกมนุษย์ก็ต้องตามหาพ่อให้เจอ เพราะคำสาบานของพ่อเลยกลายเป็นลูกคนอื่นไม่ได้ เสียเวลามานั่งรอพ่ออีกหลายสิบปีจนพ่อเป็นเจ้าชายนิทราแถมอายุตั้งห้าสิบ หนูคงหมดหวังจะได้เกิดแล้วล่ะ! ฮือๆๆ”  เด็กน้อยพูดจบก็ร้องไห้ ทำเอาผมทำอะไรไม่ถูกเลย

“แล้วถ้าตอนนี้ร่างที่นอนอยู่ตรงนั้นไม่หายใจทำให้หนูก็ไม่ได้เกิด แล้วจะทำอย่างไรต่อไปล่ะ?” ผมถามเรื่องอืนเพื่อเบี่ยงแบนการร้องไห้ของเด็กน้อย

“จะทำอย่างไรได้ล่ะ! วิญญาณหนูก็ต้องสลายไป ไม่มีโอกาสได้เกิดอีกน่ะสิ! ฮือๆๆๆ” เด็กน้อยหันมาตอบแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม

“หยุดร้องได้แล้ว! มาคุยกันก่อน...ในเมื่อเรื่องมันเกิดมานานขนาดนี้แล้ว แล้วตอนนี้พ่อก็นอนอยู่บนเตียงนั่นไม่มีโอกาสจะแก้ไขอะไรได้ แล้วเราจะทำอย่างไรต่อ?”  ผมรีบถามต่อเพราะเริ่มทนเสียงร้องไห้ของเด็กคนนี้ไม่ไหว

น่าแปลก! ที่พอเด็กน้อยได้ยินก็เงียบ และตอบกลับผมทันที

“นี่แหละ! คือสาเหตุที่หนูดึงวิญญาณของพ่อออกมา เราจะกลับไปเปลี่ยนแปลงอดีตกัน พ่อต้องตามหาแม่ที่แท้จริงของหนูให้เจอ แล้วแต่งงานกันให้ได้ หนูถึงจะได้เกิดสักที”

“ย้อนเวลากลับไปในอดีต!...” ผมอุทานอีกครั้งด้วยความตกใจ

 โลกใบนี้....ยังมีอะไรที่ผมไม่รู้อีกบ้างนะนี่!

...........................................

ตอนต่อไป

ตอนที่ 3 ย้อนอดีตความรัก

อ่านต่อ

address

Your account

SITE MAP

Facebook