ย้อนอดีต ตามหา...แม่ของลูก
ตอนที่ 14 ความรักกับฝนตก
ในที่สุดก็ครบกำหนดฝึกงานและผมก็ได้กลับบ้าน
 
หลังจากที่รู้ว่าขมิ้นมาหาผมในวันนั้นแล้วรีบกลับโดยไม่อยากพบหน้าผม ก็ทำให้รู้ได้ทันทีว่าเธอคงเห็นผมกับน้ำหวาน ส่วนจะเห็นภาพในตอนไหนนั้นผมเองก็ไม่อยากคิดให้ปวดหัว
 
เพราะแค่การเห็นผู้ชายที่ขอเว้นระยะห่างเรื่องความรัก แต่มาเห็นภาพอยู่กับผู้หญิง เป็นใครก็คงไปคิดไปในทางที่ดีแน่ๆ
 
แต่ไม่ว่าขมิ้นจะคิดอย่างไร ตอนนี้ผมก็ยืนอยู่ที่หน้าหอพักของเธอ
 
หลังถามเพื่อนๆที่ไปฝึกงานกับเธอ ก็รู้ว่าขมิ้นอยู่ที่หอพักหญิงตลอด ทำให้ผมพยายามดักรอเธออยู่ที่หน้าหอพัก รวมถึงแจ้งคนดูแลให้บอกเธอหน่อยว่ามีคนมาหา
 
แต่...เธอก็ไม่ยอมลงมาพบหน้าผม
 
หลายชั่วโมงผ่านไป ตั้งแต่ช่วงตอนกลางวันจนถึงช่วงเย็น ก็ไม่มีการตอบรับใดใดจากขมิ้น
 
จนกระทั่งเมฆฝนตั้งเค้า เมฆดำกระจายไปทั่วทั้งท้องฟ้า และปล่อยเม็ดฝนเม็ดเล็กๆ ให้ค่อยๆ ตกลงมา
 
ผมก็ยังนั่งรออยู่ที่เดิม.....และคิดถึงแต่ขมิ้น ในใจคิดว่าหากวันนี้ผมไม่เจอเธอผมจะไม่ไปไหน!
 
จนกระทั่งฝนเม็ดเล็กๆ กลายเป็นเม็ดที่ใหญ่ขึ้น ผมก็เริ่มเปียกไปทั้งตัว
 
ผมก็ยังนั่งรออยู่ที่เดิม เหมือนไม่มีจุดหมาย มองโลกเบื้องหน้าที่เป็นสีเทาเพราะเม็ดฝน
 
และพยายามคิดถึงวันที่เบื้องหน้าเคยกลายเป็นสีชมพู
 
พร้อมหาทางเพื่อกลับไปสู่วันดีๆเหล่านั้น
 
ไม่นาน....ผมก็รู้สึกว่า
 
ท่ามกลางฝนที่กำลังตกอย่างต่อเนื่อง จู่ๆ แรงปะทะของเม็ดฝนที่ตกลงบนตัวผมนั้นหายไป
 
“แกมาทำอะไรที่นี่?” เสียงคุ้นเคยดังจากด้านหลัง เมื่อผมหันกลับไปก็เห็นขมิ้นยืนอยู่ในชุดเสื้อกันฝนสีเหลือง กำลังยืนกางร่มให้ผมและร้องไห้
 
“ขมิ้น!” ผมเรียกชื่อเธอ ในตอนนั้น สมองเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายพร้อมภาพวันเก่าๆที่ผสมเข้ามา
 
“เราอยากอธิบายเรื่องวันนั้น ที่เธอเห็นเรากับผู้หญิงที่ฝึกงานด้วยกัน ในวันที่เธอมาหา” ผมจับมือขมิ้นที่กำลังถือร่มและยืนขึ้น
 
ทำให้ตอนนี้ผมและขมิ้นอยู่ภายใต้ร่มคันเดียวกัน
 
ขมิ้นหลับตาครู่หนึ่ง ก่อนทำท่าพยักหน้าให้ผมพูดต่อไป
 
ผมอธิบายรายละเอียดในวันนั้นให้ขมิ้นฟังและพูดถึงน้ำหวานเพื่อให้ขมิ้นรู้จักและสบายใจ
 
ขมิ้นหลับตาฟัง แต่มีน้ำตาไหลรินจากหางตามาโดยตลอด
 
เมื่อผมพูดจบ เธอก็ไม่ยอมพูดอะไร
 
จนเกิดความเงียบระหว่างเราสองคน...ในช่วงเวลาหนึ่ง
 
ไม่น่าเชื่อว่า...ความรู้สึกภายใต้ร่มคันเดียวกันในตอนนี้
 
ขณะที่คนสองคน...อยู่ห่างกันไม่เกินหนึ่งช่วงแขนของการโอบกอด
 
แต่ระยะห่างที่รู้สึก...กลับมากกว่าระยะหลายเดือนที่เราห่างกันหลายร้อยกิโล
 
ราวกับตอนนี้...เราทั้งคู่กำลังอยู่ห่างกัน...คนละจักรวาล
 
“ขอนไม้! เราเชื่อแกนะ..แต่!...”เสียงของขมิ้นทำให้ความอึดอัดทั้งหมดหายไป แต่เมื่อได้ยินคำว่า “แต่” ความดีใจที่ได้ยินว่าเธอเชื่อใจก็หายไป
 
“ช่วงที่ฝึกงานเราพยายามถามตัวเองมาโดยตลอดว่าทำไมเราถึงขี้หึงมากขนาดนี้ เราก็พบว่าคงเป็นเพราะเราคงรักแกมากเกินไป จนไม่อยากเสียแกไปให้กับใคร”
 
“เราเองก็เสียใจนะที่นิสัยเรา พอมีแฟนกับคนอื่นเค้าก็กลายเป็นแบบนี้ เราเลยจะพยายามปรับปรุงตัวและเชื่อใจแกให้มากขึ้น”
 
“หลายเดือนที่ผ่านมา เราพยายามคิดว่าเราเชื่อใจแกได้มากพอแล้ว และมั่นใจว่าจะไม่กลับไปเป็นคนแบบเดิม พอฝึกงานเสร็จเร็ว จึงขับรถไปหาแกที่เพชรบูรณ์” ขมิ้นพูดขึ้นแล้วก็เงียบไปชั่วครู่
 
“แต่พอเราเห็นแกกอดอยู่กับผู้หญิงคนนั้น! ทุก...ทุกอย่างมันพังทลายลงไปหมด!”
 
 “ขอนไม้!...แกรู้มั้ยว่าเรา...เราโกรธตัวเองมาก!... เราคิดว่าเราเชื่อใจแกมากพอแล้ว แต่ตอนนั้นเราเจ็บปวดมาก มันเจ็บมากจน...จนเราอยากขับรถชนแกกับผู้หญิงคนนั้นให้ตายตรงนั้น! เรา..เราบ้าเกินไปใช้ไหม?” ขมิ้นร้องไห้หนักขึ้นเมื่อเล่าถึงตอนนี้
 
“ทั้งที่แกไม่เคยมีคนอื่น แกไม่เคยนอกใจเรา ทั้งที่เราก็พยายามเชื่อใจแกให้มากขึ้น แต่...แต่ความขี้หึงของเราก็ไม่เปลี่ยนแปลง เราเปลี่ยนตัวเองไม่ได้ ฮือๆๆๆ” ตอนนี้ขมิ้นพูดทุกอย่างและยืนร้องไห้โดยไม่พูดอะไรต่อ
 
มีคนเคยบอกว่าความรู้สึกของคนเรา บางครั้งก็สะสมเหมือนก้อนเมฆ
 
เมื่อเมฆสะสมมากขึ้นเรื่อยๆ ก็จะหนักขึ้นและกลายเป็นเมฆฝน
 
เพื่อปลดปล่อยความรู้สึกที่หนักอึ้ง และให้เราสามารถสะสมก้อนเมฆก้อนใหม่...ต่อไป
 
ขมิ้นเองก็คงสะสมก้อนเมฆไว้มากเช่นกันและผู้หญิงห้าวอย่างเธอ
 
คงจะสะสมเมฆ...ไว้มากกว่าคนอื่นและไม่ยอมบอกใคร
 
จนวันนี้...เมฆแห่งความรู้สึกก็ได้ปะทุ กลายเป็นฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก
 
ผมยืนนิ่งโดยไม่มีคำพูดใดใดออกมา ปล่อยให้เธอยืนร้องไห้อยู่นานจนสงบ
 
เพราะอยากให้เธอได้ระบายทุกสิ่ง...ที่อัดแน่นอยู่ในความรู้สึกให้หมด
 
“ขอนไม้! เราตัดสินใจแล้ว เราไม่อยากเจ็บปวดอีกต่อไป! มันทรมาน มันเหมือนเราจะขาดใจทุกครั้งที่คิดเรื่องของแก....” ขมิ้นพูดเหมือนมีคำตอบของเรื่องนี้
 
“เราเลิกกันเถอะ! ..” และแล้วคำตอบของเธอก็ปรากฏขึ้น
 
“เรารักแกมาก..แต่เราก็ไม่อยากทำร้ายแกด้วยการขี้หึงแบบนี้และเราก็ไม่อยากปวดใจที่เราเป็นแบบนี้เช่นกัน”
 
“ลาก่อนนะ!...จากนี้เรากลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมดีกว่า”
 
เมื่อขมิ้นพูดจบเธอก็ปล่อยมือที่จับร่มออกและดึงมือกลับไป
 
ทำให้ตอนนี้ร่มที่เคยทำให้เกิดพื้นที่พิเศษของเราสองคนตกลงที่พื้น
 
พร้อมพื้นที่พิเศษที่เคยเกิดขึ้นนั้น....ก็หายไปเช่นกัน
 
ผมมองเธอเดินจากไป...โดยไม่มีคำพูดใดใดออกมา
 
แม้จะมีคำพูดมากมายที่เตรียมไว้ แต่การได้ยินว่าการคบกันก็ทำให้เธอต้องเจ็บปวด
 
มันทำให้ผมรู้ดีว่า หากผมคบเธอต่อไปก็คงไม่ต่างจากการทำร้ายเธอ
 
ผมเงยหน้าและมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเม็ดฝน
 
สายน้ำที่ปะทะและไหลออกมาจากดวงตา ไม่มีใครรู้ แม้แต่ตัวผม
 
ว่ามันมีน้ำตา..ปะปนอยู่ในนั้นมากเท่าไหร่
 
รู้เพียงอย่างเดียวว่า....ระยะห่างที่เคยคุยกันนั้น
 
ตอนนี้มันกลายเป็นเส้นขนาน ที่คงไม่มีวันบรรจบกันอีกแล้ว!
 
..............................
 
 
ตอนต่อไป
ตอนที่ 15 การเยียวยา