สบู่สมุนไพร สบู่สมุนไพรจากธรรมชาติ สบู่ก้อนเบนเนท

ย้อนอดีต ตามหา...แม่ของลูก

ตอนที่ 20 ความรักกับครอบครัว

บ้านของน้ำหวาน เป็นตึกแถวขนาดสามคูหาในตลาดที่หาดใหญ่ ชั้นล่างเปิดเป็นร้านขายของชำ ซึ่งสมัยก่อนก็ถือว่ามีฐานะดีในระดับหนึ่งเลยทีเดียว

ในสมัยตอนที่ผมเป็นแฟนกับน้ำหวานนั้น ครอบครัวชาวจีนบางส่วนยังมีค่านิยมที่ไม่ชอบลูกเขยหรือลูกสะใภ้คนไทยเพราะมองว่าคนไทยขี้เกียจ รักสบาย ชอบนอนตื่นสาย ผิดกับคนไทยเชื้อสายจีนที่ขยันทำงานและตื่นแต่เช้า

โดยเฉพาะลูกเขยคนไทยที่ชอบเที่ยวเตร่และเอาแต่ดื่มเหล้า

ดังนั้นหากครอบครัวไหนรู้ว่าลูกของตนมีแฟนเป็นคนไทยแท้ ก็จะถูกกีดกันทันที

“ป๊า! ม้า! นี่ธีย์เพื่อนของหนูค่ะ” น้ำหวานแนะนำผมกับครอบครัว ขณะที่พาผมเดินเข้ามาในร้าน โดยเธอพยายามเลี่ยงใช้คำว่าแฟนในการรู้จักครั้งแรก เพราะกลัวผมจะโดนไล่ออกมาตั้งแต่เจอกับครอบครัวของเธอ

“สวัสดีครับป๊า สวัสดีครับม้า ผมชื่อธีย์ครับ ทำงานที่เดียวกับน้ำหวาน” ผมยกมือไหว้และแนะนำตัวเอง

แต่ขิงยิ่งแก่ก็ยิ่งเผ็ด ดูเหมือนพ่อและแม่ของเธอจะอ่านออกว่าเราเป็นมากกว่าเพื่อน

“อืมมม! ” พ่อของน้ำหวานมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าและพยักหน้า ส่วนแม่ยังรับไหว้แต่ก็ไม่ได้ยิ้มหรือพูดอะไร

สงสัยตอนเข้ามาที่บ้านน้ำหวาน ผมคงก้าวขาผิดหรือไม่ก็ลืมไหว้เจ้าที่มาแน่ๆ

“ป๊า ม้า ธีย์เค้าจบเกษตรและเก่งมากเลยนะ อีกไม่นานก็กำลังจะได้เลื่อนเป็นระดับผู้จัดการแล้ว” น้ำหวานพยายามพูดให้ผมดูดีขึ้น

“ก็แค่กำลังจะ แต่ยังไม่ได้เลื่อนตำแหน่งตอนนี้ถูกมั้ย!” พ่อของน้ำหวานพูดสวนขึ้นมาสั้นๆ แต่สายตามองผมแบบไม่ปล่อย ราวกับสิงโตที่กำลังจะขย้ำเหยื่อ

“แล้วที่บ้านทำมาหากินอะไร ลองเล่าให้ฟังหน่อยซิ?” พ่อของน้ำหวานถามผมต่อ

“ที่บ้านทำสวนครับ มีทั้งผักและผลไม้ วันนี้ผมเอามะม่วงของสวนที่บ้านมาฝากป๊ากับม้าด้วยครับ” ผมยื่นถุงมะม่วงที่เตรียมมาวางบนโต๊ะที่พ่อกับแม่ของน้ำหวานนั่งอยู่

แต่ยังไม่ทันได้วาง พ่อของน้ำหวานก็พูดสวนออกมา

“บ้านนี้ไม่ชอบกินมะม่วง เอากลับไปเถอะ!”

แหม! พูดจาไม่ถนอมน้ำใจกันตั้งแต่แรกเลยทีเดียว ทำเอาผมถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยิน

“ป๊า! อย่าทำอย่างนี้น่า ปีที่แล้วยังบ่นอยากกินมะม่วงอกร่องอยู่เลย มะม่วงที่สวนธีย์อร่อยกว่าในตลาดที่บ้านเราอีกนะ” น้ำหวานช่วยพูดแทนผมและเอื้อมมือมาหยิบถุงมะม่วงเลื่อนไปใกล้พ่อของเธอ

“นั่นมันปีที่แล้ว แต่ปีนี้ไม่อยากกิน!” พ่อของน้ำหวานปฏิเสธเสียงแข็งและส่งสายตาอำมหิตมาทางผมอีกรอบ

หลังจากดูแล้วว่าวันนี้ฤกษ์เปิดตัวของผมน่าจะไม่ค่อยดี ผมก็อยู่คุยต่ออีกไม่ถึงสิบนาทีก็ขอตัวไปพักที่โรงแรมใกล้ๆ โดยมีน้ำหวานเดินออกมาส่ง

“ธีย์! อย่าถือป๊ากับม้าเราเลยนะ ที่จริงบ้านเราใจดีมาก มีแค่เรื่องแฟนนั่นแหละที่แกไม่ยอมตามใจเรา ธีย์ต้องอดทนนะและพิสูจน์ให้ป๊ากับม้าเห็นว่า ลูกเขยคนไทยก็มีคนที่ขยันและเป็นคนดีเหมือนกัน” น้ำหวานพูดให้กำลังใจผม

“เราจะพยายามผ่านด่านป๊ากับม้าน้ำหวานไปให้ได้นะ ไม่ต้องห่วง” ผมจับมือน้ำหวานแล้วยิ้มปลอบใจเธอ

หลังจากวันนั้น ผมก็แวะเวียนมาเยี่ยมครอบครัวของน้ำหวานทุกวัน พร้อมของฝากติดไม้ติดมือมาให้พ่อกับแม่ของเธอ แต่จนแล้วจนรอดทั้งสองก็ทำเหมือนไม่อยากต้อนรับผม

จนหมดวันหยุดยาวและใกล้ถึงวันทำงาน เราสองคนจึงเดินทางกลับมาทำงานเหมือนเดิม

ตอนนั้นผมเริ่มรู้แล้วว่า ด่านครอบครัวของน้ำหวานคือกำแพงสูงที่ผมต้องก้าวข้ามไปให้ได้ด้วยการแสดงความจริงใจ

ซึ่งต่อมาทำให้ผมรู้ว่าผมคิดผิด!

เพราะเรื่องการแต่งงาน......มันไม่ได้ต้องการแค่นั้น!

........................................

ในตอนที่ผมเป็นแฟนกับน้ำหวาน ตอนนั้นเป็นยุคของเพจเจอร์เพราะ โทรศัพท์มือถือยังมีราคาแพงมาก ซึ่งเจ้าเพจเจอร์นี้เป็นเหมือนวิทยุติดตามตัวเล็กๆที่ไว้รับข้อความอย่างเดียว ไม่สามารถส่งข้อความได้

วิธีเดียวที่จะฝากข้อความก็คือต้องโทรที่ไป Call Center เพื่อให้เจ้าหน้าที่พิมพ์ฝากข้อความให้เรา

“สวัสดีค่ะ เพจเจอร์ยินดีให้บริการ กรุณาแจ้งหมายเลขเครื่องด้วยค่ะ”

“สวัสดีครับส่งข้อความไปที่หมายเลข 152362 ครับ”

“ยินดีค่ะ หมายเลข 152362 นะคะ ฝากข้อความได้เลยค่ะ”

“คืนนี้ท้องฟ้าไร้ดาว แต่หน้าหนาวนี้ไม่ไร้เธอ ช่วงนี้อากาศหนาว ห่มผ้าด้วยนะเดี๋ยวไม่สบาย คิดถึงนะจุ๊บๆ...จากธีย์ ”

“ฝากข้อความเรียบร้อยค่ะ ...........”

นี่แหละครับสมัยก่อน เวลาส่งข้อความหวานๆผ่านทางเพจเจอร์ก็ต้องรวบรวมความกล้า โทรไปบอกสาวๆที่ Call Center เพื่อพิมพ์เข้าระบบฝากข้อความ บางทีข้อความยาวเกินไปก็จะถูกสกัดดาวรุ่งให้กระชับสั้นลง บางคนเหงามากๆก็โทรเข้ามาแล้วจีบพนักงาน Call Center โดยไม่ฝากข้อความถึงคนอื่นก็มี

ผมว่าช่วงนั้นสาวๆที่ทำงานแบบนี้ ถ้าไม่เป็นโรคเบาหวานจากคำหวานๆก็คงรู้ทันมุกของผู้ชายยุคนั้นหมดแน่ๆ

บางครั้งผมต้องห่างจากน้ำหวานเพราะกลับบ้านหรือไปดูงานจังหวัดอื่น ก็ได้เจ้าเพจเจอร์นี่แหละครับ ที่เอาไว้สื่อสารกันแทนความคิดถึงและใช้ง้อกันช่วงที่เราทะเลาะหรือโกรธกัน

ก็เป็นธรรมดาของคนที่เป็นแฟนกัน เราสองคนก็มีทะเลาะกันบ้างตามประสา ซึ่งเรื่องหลักๆที่ทำให้เราต้องทะเลาะกันก็คงไม่พ้น....เรื่องครอบครัวของเธอ

“ดูตัวอีกแล้วหรือ! ทำไมน้ำหวานไม่บอกกับที่บ้านไปตรงๆล่ะ! ว่ามีแฟนแล้ว” ผมอารมณ์เสียเมื่อได้ยินน้ำหวานบอกว่าต้องกลับบ้านไปดูตัวอีก หลังจากเราสองคนคบกันได้ห้าปี

“ถึงไม่พูดป๊ากับม้าเค้าก็ดูออกนะธีย์ ว่าเราเป็นแฟนกัน เราก็แค่ไปให้เค้าสองคนสบายใจเท่านั้น” น้ำหวานอธิบาย

“เรารู้นะว่าที่บ้านน้ำหวานไม่อยากได้ลูกเขยเป็นคนไทย เราก็พยายามทำทุกอย่างแล้ว แต่มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง” ผมพูดด้วยความน้อยใจกับน้ำหวาน

ผมทำงานที่นี่กับน้ำหวานได้เจ็ดปีแล้ว สองปีแรกเราเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน หลังจากนั้นห้าปีหลังจากนั้นก็พัฒนาความสัมพันธ์เป็นแฟนกัน

ทุกปี! ครอบครัวของเธอจะมีการติดต่อให้เธอไปดูตัว โดยเฉพาะหลังจากเจอผม ดูเหมือนจำนวนครั้งในการดูตัวในแต่ละปีจะมากขึ้นเรื่อยๆ

แม้ผมจะมั่นใจในความรักของน้ำหวาน ว่าเธอรักผมและไม่ได้มองผู้ชายที่ฐานะ แต่ก็อดคิดไม่ได้เพราะครอบครัวของเธอไม่ได้คิดเหมือนกัน

จนกระทั่งวันหนึ่ง!

น้ำหวานได้รับข้อความทางเพจเจอร์ว่า

“กลับบ้านด่วน! ป๊าเข้าโรงพยาบาล!”

นั่นคือจุดเริ่มต้น! ที่ทำให้ผมกับน้ำหวานต้องเลิกรากัน

..................

ตอนต่อไป

ตอนที่ 21 ใจสั่งลุย

อ่านต่อ

address

Your account

SITE MAP

Facebook