สบู่สมุนไพร สบู่สมุนไพรจากธรรมชาติ สบู่ก้อนเบนเนท

ย้อนอดีต ตามหา...แม่ของลูก

ตอนที่ 23 ตื่นได้แล้ว

น้องมีนร้องไห้จากการโดนไฟช๊อต  ผมรีบวิ่งไปหาเธอแล้วอุ้มพาวิ่งย้อนไปอีกทางทันที

“พ่อ! พ่อจะไปไหน ฮือๆ? ” น้องมีนถามผมขณะที่กำลังร้องไห้

“พ่อว่าตอนนี้ทีมแพทย์คงกำลังจะปั๊มหัวใจพ่อด้วยไฟฟ้า เพื่อให้หัวใจเต้นอีกครั้ง พ่อจะพาหนูออกไปไกลๆจากตรงนี้ก่อน เพราะไม่รู้ว่าจะช๊อคไฟฟ้าอีกเมื่อไหร่” ผมตอบน้องมีนขณะอุ้มเธอและเร่งฝีเท้าให้ห่างจากที่เดิมเร็วขึ้น

เปร๊ยะ!!

“โอ๊ย!” กระแสไฟฟ้าวิ่งเข้ามาอีกครั้ง 

แม้ครั้งนี้จะเจ็บแต่ก็น้อยกว่าครั้งแรก แสดงว่าผมสันนิษฐานถูกต้อง!

“น้องมีน! เมื่อกี้เจ็บหรือปล่าวลูก?” ผมถามน้องมีนที่ตอนนี้ถูกอุ้มอยู่

“เจ็บค่ะพ่อ! แต่น้อยกว่าตอนแรก ฮือๆ” น้องมีนตอบผม

หนึ่งเรื่องของความมหัศจรรย์ของสิ่งมีชีวิตก็คือ สัญชาตญาณของการปกป้องคนที่เรารักเมื่อถึงคราวคับขัน

โดยเฉพาะการเป็นพ่อแม่ที่ถึงเวลาปกป้องลูกของตัวเอง ก็มักจะทำไปโดยไม่คิดถึงตัวเอง แต่คิดอย่างเดียวคือ ให้ลูกนั้นปลอดภัย

เมื่อผมได้ยินจากน้องมีนว่ายังเจ็บอยู่และเห็นว่ายังไม่ค่อยปลอดภัย ผมจึงเริ่มวิ่ง เร็วขึ้น ๆ ๆ และเร็วขึ้น แบบไม่รู้ว่าเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน

จนกระทั่งได้ยินเสียงเปรี๊ยะอีกครั้งที่ไกลๆแต่ตอนนี้รู้สึกแค่ชาๆ แต่ไม่เจ็บเหมือนก่อน

“พ่อ! หนูไม่เจ็บแล้วค่ะ” น้องมีนบอกผมอีกครั้ง เมื่อเสียงเปรี๊ยะดังขึ้นอีก

“งั้นตรงนี้น่าจะปลอดภัย” ผมวางน้องมีนลงและปลอบเธอไม่ให้ร้องไห้ ก่อนจะบอกให้เธอรออยู่ตรงนี้

“พ่อจะไปไหน?” น้องมีนถามขึ้น

“พ่อจะไปทำให้หัวใจพ่อเต้นอีกครั้ง เผื่อหมอทำไม่สำเร็จ เราสองคนจะได้ออกไปจากที่นี่ได้”

“รอพ่ออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวพ่อกลับมา” ผมพูดกับน้องมีนแล้ววิ่งกลับไปที่ตำแหน่งหัวใจ ในใจคิดว่า....

ถ้าหัวใจผมไม่เต้น...ผมและน้องมีนก็ไม่รอด

....................

ตอนนี้ที่ภายนอกร่างกายของผม

ทีมแพทย์กำลังรุมล้อมเตียงของผมและพยายามปั๊มหัวใจให้กลับมาเต้นอีกครั้ง

เปรี๊ยะ!

“ปั้มต่อเลย!” เสียงคุณหมอดังขึ้นหลังกดปุ่มอุปกรณ์ช็อคไฟฟ้า

ทีมงานที่เหลือต่างก็ทำการปั๊มหน้าอก ฉีดยาและช็อคไฟฟ้าสลับกัน ตอนนี้บรรยากาศตกอยู่ในความตึงเครียด

ตามหลักทางการแพทย์ การปั๊มหัวใจจะใช้เวลาไม่เกินสามสิบนาที เพราะหากคนไข้ไม่ตอบสนองจะถือว่าเสียชีวิต เพราะหากตอบสนองนานหลังจากสามสิบนาทีร่างกายจะฟกช้ำและเสียชีวิตอย่างทรมาน

และเอกสารทางการแพทย์มีผลวิจัยว่า หากใช้เวลาเกินยี่สิบนาที โอกาสที่จะกลับมามีชีวิตจะเหลือเพียงแค่ห้าเปอร์เซ็นต์

นั่นคือสำหรับคนปกติที่ไม่ใช่เจ้าชายนิทราอย่างผม

“คุณหมอคะ ตอนนี้ผ่านไปยี่สิบห้านาทีแล้วค่ะ” พยาบาลที่อยู่ในทีมแจ้งเวลา

“อย่าเพิ่งหมดหวังครับ เราจะทำต่อไปแล้วนำคนไข้กลับมา” คุณหมอหนุ่มที่เป็นคนดูแลผมพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่จริงจังและมุ่งมั่น

นั่นคือเหตุการณ์ภายนอก ส่วนภายในตัวของผม

ขณะนี้ตัวผม อยู่ตรงหัวใจของตัวเองและพยายามหาทางช่วยให้มันกลับมาเต้นอีกครั้ง

“เต้นสิ กลับมาเต้นอีกครั้ง!” ผมพยายามใช้ร่างการที่ทรุดโทรมจากการโดนกระแสไฟฟ้า เตะและพุ่งชนหัวใจของตัวเอง เพื่อช่วยกระตุ้นหัวใจ

เปรี๊ยะ!

“โอ๊ย!!” ผมร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อร่างการยถูกกระแสไฟฟ้าอีกครั้งจนเข่าทรุดและนั่งลงข้างๆหัวใจของตัวเอง

“เต้นสิ! กลับมาเต้นได้แล้ว ลูกสาวแกรอเกิดอยู่นะเว้ย!” ผมใช้มือที่ไร้เรี่ยวแรงทุบเบาๆที่หัวใจและเริ่มร้องไห้

“แกเคยอยากเปลี่ยนชีวิต แกอยากได้โอกาสกลับตัว แกอยากมีลูกและครอบครัวที่ดี ตอนนี้แกมีโอกาสแล้ว แค่กลับมาเต้นอีกครั้ง แกทำไม่ได้หรือไง” ผมตะโกนว่าร่างกายของตัวเอง ที่ตอนนี้ไร้การตอบสนอง

ผมนึกถึงภาพน้องมีนที่พยายามช่วยผมด้วยย้อนความทรงจำในอดีตและแสดงความตั้งใจที่จะเกิดเป็นลูกสาวของคนห่วยๆอย่างผม ทำให้คนเป็นพ่ออย่างผมรู้สึกเสียใจที่ช่วยเธอไม่ได้

“กลับมาเต้นได้แล้วว! ฮือๆ”

..............................

“ทุกคน! ตอนนี้จะครบสามสิบนาทีแล้ว เราจะทำการปั๊มเป็นครั้งสุดท้าย ขอให้ทุกคนอย่าเพิ่งถอดใจ เริ่มได้!” คุณหมอปลุกกำลังใจทีมงานอีกครั้ง พร้อมนึกในใจว่า

“ลุงธีย์ต้องฟื้นนะครับ ทุกคนยังมีความหวังที่จะเห็นลุงธีย์กลับมาอยู่กับครอบครัวอีกครั้งนะครับ”

คุณหมอหนุ่มเริ่มกระบวนการครั้งสุดท้าย ทุกฝ่ายเช็คความพร้อมและเริ่มเปิดสวิซต์เครื่องช็อคไฟฟ้าเพื่อกระตุ้นหัวใจเป็นครั้งสุดท้าย

เปรี๊ยะ!

ภายในร่างการของผม ตรงตำแหน่งหัวใจ

ตอนนี้ผมลุกขึ้นยืนตรงและรอกระแสไฟฟ้าอีกครั้ง อย่างไม่เกรงกลัว

เมื่อเห็นแสงสว่างวาบขึ้น ผมก็เริ่มออกหมัดต่อยไปที่หัวใจอย่างสุดแรงเกิด

“กลับมาเต้นได้แล้ว โอ๊ย!” ผมต่อยหมัดต่อเนื่อง แม้ร่างกายจะเจ็บปวดด้วยกระแสไฟฟ้า แต่ผมก็ต่อยอย่างไม่หยุด

“เต้นสิ! บอกให้เต้นไง!” หมัดซ้ายขวาต่อยออกไปที่ผนังภายนอกของหัวใจอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เพราะเหมือนมีลางสังหรณ์ว่าถ้าครั้งนี้หัวใจผมยังไม่เต้นอีก

ผมและน้องมีน คงไม่สามารถออกไปจากร่างนี้ได้ตลอดกาล

..........................................

ติ๊ด!............

“ทุกคน! ชีพจรคนไข้ยังไม่กลับมา พวกเราทำดีที่สุดแล้ว” คุณหมอสั่งให้ทีมงานหยุดมือและล้มเลิกการปั๊มหัวใจ

“แจ้งญาติของคนไข้ด้วยนะ....ว่าตอนนี้....”

“คนไข้ได้เสียชีวิตแล้ว!”

.............................

ตอนต่อไป

ตอนที่ 24 ทุกอย่างย่อมเป็นไปตามกรรม

อ่านต่อ

address

Your account

SITE MAP

Facebook