สบู่สมุนไพร สบู่สมุนไพรจากธรรมชาติ สบู่ก้อนเบนเนท

ย้อนอดีต ตามหา...แม่ของลูก

ตอนที่ 31 รักแค่ไหน...ก็ต้องจากกัน

ผมจำเหตุการณ์ช่วงนั้นได้ดี เมื่อมวลน้ำมหาศาลที่ไหลมาจากภาคเหนือมาถึง ทำให้ทุกอย่างที่สร้างขึ้นมาจมอยู่ใต้น้ำ

ภาพอนาคตที่หวังไว้กลับกลายเป็นเหมือนแค่ความฝัน ที่ตื่นมาแล้วพบกับความว่างเปล่า

“ธีย์! เราจะทำอย่างไรกันดี? ฮือๆ...” เสียงว่านร้องไห้เมื่อเห็นสภาพสวนของเรา

“ว่านย้ายไปอยู่ที่หอพักในโรงพยาบาลก่อนเถอะ ทางนี้เดี๋ยวธีย์จัดการเอง” ผมปลอบว่านและไปส่งเธอที่หอพักเพื่อใช้อยู่อาศัยชั่วคราว

เนื่องจากถึงน้ำจะท่วมแต่ว่านก็ยังต้องไปทำงาน แต่ด้วยการเดินทางที่ยากลำบากและมีผู้ป่วยอยู่ทุกวัน จึงไม่สามารถหยุดงานได้ ทางโรงพยาบาลจึงเตรียมหอพักไว้ให้บุคลากรภายในพักชั่วคราว

เมื่อส่งว่านเสร็จ ผมก็กลับไปอยู่ดูแลที่บ้านเพราะได้รับผลกระทบเช่นกัน จำได้ว่าตอนนั้นน้ำท่วมจนเกือบถึงชั้นที่สองของบ้าน แม้ขึ้นไปอยู่ชั้นสองได้ แต่ก็ไปไหนไม่ได้ แถมไฟฟ้าก็โดนตัดเพราะกลัวไฟช๊อตและห้องน้ำก็ตัน พวกเราจึงย้ายออกชั่วคราวไปอยู่ที่บ้านของญาติที่ต่างจังหวัดที่น้ำไม่ท่วม

ยกเว้นน้องสาวผมที่ต้องดูแลคนไข้ จึงพักที่คอนโดเพื่อนแถวโรงพยาบาลชั่วคราว

ส่วนคนงานที่สวน ผมเช่าอพาร์ตเม้นท์ที่น้ำท่วมไม่ถึงให้อยู่ชั่วคราวไปก่อน

ในช่วงที่น้ำท่วมทุกคนที่ได้รับผลกระทบต่างก็เครียด แต่ก็น้อยกว่าช่วงโควิดเพราะมันไม่ทำให้ถึงชีวิต และเรายังสามารถพูดคุย สัมผัสและใช้ชีวิตแบบเดิมได้อยู่บ้าง

“เจ้าธีย์! แล้วแกจะทำอย่างไรต่อไป?” พ่อถามผมในวันที่พวกเราไม่มีอะไรทำตอนย้ายมาอยู่ที่บ้านญาติชั่วคราว

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันพ่อ ทุกอย่างมันเครียดไปหมด คิดอะไรไม่ออกเลย” ผมตอบพ่อตามตรง เพราะตอนนั้นผมคงเป็นคนเดียวในบ้านที่เครียดที่สุด

เพราะทุกอย่างที่ทำมาพังหมดแล้ว แถมยังดึงให้ที่บ้านมาเป็นหนี้อีกด้วย

“ธีย์! อย่าคิดมากนะลูก เรื่องเงินที่ต้องส่งธนาคารเดี๋ยวเราไปเจรจาผ่อนผันได้ ส่วนสวนที่โดนน้ำท่วมเดี๋ยวเราก็ทำกันใหม่ได้ ไม่ต้องเครียดนะลูก” แม่ปลอบผมแล้วลูบหัวผมเบาๆ เหมือนสมัยก่อนตอนเด็กๆ

ชีวิตคนเราก็แปลก แม้คุณจะขยันทำงานแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถรวยได้ดั่งที่คาดหวังไว้ แม้จะมองเห็นอนาคตอยู่ตรงหน้า

เพราะมันมักจะมีปัจจัยของอุปสรรคหลายอย่างที่คาดเดาไม่ได้อยู่เสมอ

และปัจจัยของอุปสรรคหลายอย่างนั้น พวกเรามักจะเรียกมันว่า “ความซวย”

ถึงจะคิดแบบนี้ แต่เมื่อพักอยู่ที่บ้านญาติผมก็ได้อยู่กับพ่อและแม่มากขึ้น จนผมถามตัวเองว่าตั้งแต่โตขึ้นมา ผมมัวทำอะไรอยู่ถึงปล่อยให้พวกท่านอยู่กันตามลำพัง

พ่อที่เคยแข็งแรง ตอนนี้เริ่มยกของหนักไม่ไหว จากที่เคยเดินเร็วก็เดินช้าลง นี่ยังไม่นับถึงเรื่องหูตาฝ้าฟางที่พูดแล้วไม่ค่อยได้ยิน

ส่วนแม่ที่เคยดูสวยมากเมื่อตอนผมยังเด็ก ตอนนี้ก็มีผมขาวแซมเกือบครึ่ง ริ้วรอยตามวัยเริ่มเด่นชัด จะลุกนั่งก็เจ็บข้อเข่า และทำกับข้าวอร่อยน้อยลงกว่าสมัยก่อน

เมื่อเห็นดังนั้น ผมจึงเริ่มทำหลายๆอย่างแทนท่านและทำหน้าที่ลูกชายที่ดีหลังจากห่างเหินไปนานมาก

เราสามคนมีความสุขกันแบบครอบครัวที่หายไปนาน ว่างๆก็โทรหาน้องสาวผมและว่านเพื่อถามถึงความเป็นอยู่และเรื่องไร้สาระทั่วไป

ทุกอย่างก็ดำเนินต่อไป....จนกระทั่งถึงเวลาที่น้ำลดลงและทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติ

...................

ผมเริ่มเก็บกวาดบ้านของตัวเองก่อนเพื่อให้พ่อกับแม่สามารถอยู่ได้ แล้วต่อด้วยบ้านของว่าน ส่วนสวนทุกแห่งของเราก็ไม่มีอะไรเหลือต้องเริ่มปลูกใหม่ทั้งหมด ปลาในบ่อก็หายไปกับสายน้ำ

แม้จะรู้สึกดีขึ้นในตอนที่อยู่บ้านญาติ แต่เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าก็ยากที่จะรับได้ ทำให้ผมตกอยู่ในความเครียดอีกครั้ง

ครอบครัวของผมทำเรื่องกู้กับธนาคารเพื่อนำเงินมาลงทุนใหม่และซ่อมแซมบ้าน ในขณะที่ว่านเองก็ทำเรื่องกู้มาลงทุนและซ่อมแซมบ้านเช่นกัน

ตอนนี้พวกเราเป็นหนี้เพิ่มขึ้นอีก

แม้จะเริ่มกลับมาทำเหมือนเดิม แต่ผมต้องทำงานหนักขึ้นเพราะต้องเริ่มทำสวนใหม่ทั้งที่บ้านของผม บ้านของว่านและสวนที่เช่าที่ดิน รวมแล้วสามที่

นอกจากเหนื่อยจนสายตัวแทบขาดแล้ว แต่รายได้...ก็ยังไม่มากเท่าเดิม!!!

ตอนนี้ทั้งผมและครอบครัวก็เริ่มเครียด เพราะเราทำทุกอย่างที่ทำได้ไปหมดแล้ว

เราเริ่มมีปัญหาเริ่มเงินที่ส่งธนาคารในแต่ละเดือนเพราะหนี้เก่าและใหม่รวมกัน พ่อและแม่ตัดสินใจขายของบางอย่างเพื่อพยุงสภาพคล่องของพวกเรา

“ของนอกกาย...ไม่ตายก็หาใหม่ได้!” แม่ของผมพูดขึ้นในวันที่เอาทองที่เก็บมานานไปขายที่ร้านทอง

ว่านรู้สภาพทางการเงินของพวกเราดี เธอเสนอให้ขายบ้านและที่ดินของเธอเพื่อนำเงินมาปิดภาระทุกอย่าง แต่ผมไม่ยอมเพราะอยากให้เธอเก็บไว้เป็นสมบัติของลูกเธอ

ด้วยเหตุจากเรื่องนี้บวกด้วยความเครียดจากการหาเงิน ทำให้ช่วงหลังพวกเราจึงเริ่มทะเลาะกันมากขึ้น

ช่วงนั้นพวกเราผ่านชีวิตในแต่ละวันด้วยความเครียด แม้เราจะปลอบใจกันและกัน แต่ความเครียดก็ไม่ได้หายไปมากนัก

และช่วงหลังพวกเราเริ่มขาดส่งเงินให้ธนาคาร เพราะราคาพืชผลทางการเกษตรตกต่ำลง

ยิ่งทำให้พวกเราเครียดมากกว่าเดิม

....................

วันหนึ่งว่านก็ยื่นกล่องของขวัญกล่องเล็กๆให้ผม

“อาทิตย์หน้าวันเกิดธีย์ ว่านเลยเอามาให้ล่วงหน้าก่อน เผื่อติดเวรต้องดูคนไข้ แต่ธีย์ห้ามเปิดก่อนนะ ต้องเปิดในวันเกิดเท่านั้น ” ว่านยิ้มให้ผมเช่นเคย

“ครั้งนี้มาแปลก ติดเวรวันนั้นก็ไม่เป็นไร ว่านเอามาให้ธีย์วันหลังก็ได้” ผมบอกว่านพลางพลิกดูกล่องของขวัญเล็กๆกล่องนี้

“ไม่ได้หรอก ว่านอยากให้มันตรงกับวันเกิดธีย์ ช่วงนี้เราเครียดกันมามากแล้ว มีความสุขเล็กๆในวันพิเศษบ้างก็น่าจะดี” ว่านยิ้มและขอตัวไปทำงาน

ตั้งแต่วันนั้นผมก็ยังยุ่งอยู่กับการทำสวนทั้งสามที่เพราะยังไม่ลงตัว จนลืมกล่องของขวัญของว่านไป

และเมื่อถึงวันเกิด ผมก็โทรหาว่านเพราะชวนเธอมาฉลองด้วยกันที่บ้านของผม

“วันนี้ธีย์อยู่ฉลองกับที่บ้านเถอะไม่ต้องมารับว่าน เพราะว่านต้องอยู่ดูแลคนไข้ช่วงกลางคืนแทนเพื่อนที่ป่วยก่อน อย่าลืมเปิดของขวัญที่ว่านให้ไว้ด้วยนะ สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้ธีย์มีความสุขตลอดไป” ว่านพูดอวยพรผมและวางสายไป

คืนนั้นผม พ่อ แม่และน้องสาวนั่งฉลองวันเกิดพร้อมหน้ากันเป็นครั้งแรก หลังจากที่เราเจอเรื่องเครียดๆมานาน เมื่อฉลองเสร็จผมก็นอนค้างบ้านของตัวเองเพราะเพลียจากการทำสวนและพิมพ์ข้อความจากโทรศัพท์บอกว่าน แล้วก็หลับไป

จนกระทั่งผมต้องตื่นมากลางดึกเพื่อรับโทรศัพท์สายหนึ่ง

ที่ผมไม่อยากรับที่สุดในชีวิต

เพราะทันทีที่ผมรับสาย...ทางฝั่งนั้นก็พูดว่า

“ธีย์..ว่านโดนรถชน ตอนนี้เสียแล้วนะ !...........”

......................

ตอนต่อไป

ตอนที่ 32 ไม่มีใครรู้

อ่านต่อ

address

Your account

SITE MAP

Facebook